Εικόνα που στάζει μελαγχολία...

 

Εικόνα που, όσο να ’ναι, στάζει μελαγχολία. Άνθρωποι και οι ιστορίες τους που ξεκλειδώνουν όνειρα. Ιστορίες που γράφονται ανάμεσα σε ξεφτισμένους τοίχους, μπαλκόνια και παράθυρα, όλα στριμωγμένα παράλληλα, κάθετα και οριζόντια, ψάχνοντας στο γειτόνεμα την ταξική πλευρά τους… 

https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

Μια ακόμη ματιά προς τα πίσω όταν όλα έχουν ήδη ειπωθεί..

Παρότι έχουν περάσει 21 χρόνια απ’ όταν έφυγα από κει, αισθάνομαι τη χώρα αυτή να την αγαπώ ακόμη. Ακούω οτιδήποτε για κείνη και η ψυχή μου πλημυρίζει, αλλά πονάει και η καρδιά μου. Κάπου κάπου –και δεν είναι λίγες οι στιγμές– αναπολώντας, αισθάνομαι τα μάτια μου να υγραίνουν…

Ο χρόνος θα γράφει, η ζωή θα περνάει... Τόσο όσο η ματιά θα είναι καρφωμένη στην ταινία που θα προβάλλεται ξανά και ξανά στο νου. Πάντα φτάνει ένα κάτι που θα τα (ξανά) φέρνει όλα μπροστά μου…

Ωραία χρόνια. Αλησμόνητες στιγμές. Τα όμορφα –αλίμονο– θα τα θυμάμαι πάντα. Τα αρνητικά τα σβήνει η μνήμη μόνη της. Ευτυχώς (λέω τώρα) που όλα τα δίπλωσα και τα φύλαξα στα γραφτά μου.

Δεν ξεχνώ τα λόγια του Ernesto, υπεύθυνου της Μαρίνας Varadero (να ναι καλά ο άνθρωπος, όπου και να ναι) όταν, ένα βράδυ, συζητώντας στο μόλο, μου είπε: «Cada persona a lo largo de su vida deja un espejo detrás de sí». Που παναπεί κάθε άνθρωπος στο διάβα της ζωής του αφήνει έναν καθρέφτη πίσω του.

Θέλω να πιστεύω πως ο δικός μου καθρέφτης θα υπάρχει ακόμη για κάποιους ανθρώπους.

Βαλένσια, η πόλη μου...

Για όσα γράφω, για το -χωρίς φόβο- τσαλάκωμα

 

Στο βιβλίο μου Κ α τ α θ έ σ ε ι ς, καλώ τους φίλους μου –γιατί για κείνους γράφτηκε– να ανατρέξουν μαζί μου στις λίγες σελίδες του, να ακουμπήσουν στα κομμάτια μου· εκεί όπου θα συναντήσουν τον μικρό μου εαυτό σ’ ένα, δίχως λόγο, εξομολογητικό κρεσέντο. Ελπίζοντας τελικά να νιώσουν –με όποιο εαυτό έχει ο καθένας μέσα του– την ανάγκη και τη διάθεση που έχω να εξωτερικεύω τα όποια καλά, στραβά κι ανάποδά μου. Να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν. Λες και θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Τι να κάνω; Να μείνω με το γινάτι; 

Σε πρώτο πρόσωπο με διάθεση εξομολόγησης...

Καταθέτω σήμερα «στην ετυμηγορία του χρόνου», σε πρώτο πρόσωπο, με διάθεση εξομολόγησης και χωρίς ενοχές, φραγμέντα· παναπεί κομμάτια του εύθραυστου εαυτού μου. Όλα, μεταξύ βιωματικής πορείας και ιδιωτικής έκφρασης. Κυριολεκτικά: κατάθεση ψυχής. Μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια –έστω υποψία– προβολής ή εγωιστικής ανάγκης τα «κρεμάω στα μανταλάκια» για το μόνο –και μοναδικό– λόγο να τα ξαναφέρω –και να μείνουν– αποτυπωμένα εδώ. Μη και έχω χρωστούμενα… Να τα προλάβω πριν μου ξεφύγουν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλει θάρρος τελικά και αφέλεια ώστε να κρεμάς σ’ ένα καρφί την ύπαρξή σου και να εκθέτεις τον εαυτό σου δημόσια. Ειδικότητά μου.

Ως εδώ καμιά παραφωνία...

Τελικά, στο θέατρο της ζωής μας

εμείς γράφουμε το σενάριο,

εμείς και οι σκηνοθέτες

Τελεία, παύλα, αλλαγή παραγράφου...

Το σενάριο έχει ακόμη επεισόδια